Լրանում է դատավճռով սահմանված ազատազրկման ժամկետը՝ 1 տարին: Դատավճիռը դեռ չի մտել ուժի մեջ, ավելին՝ պաշտպանության կողմը դեռ չի ստացել վերաքննիչ քրեական դատարանի որոշումը: Այն ստանալուն պես կբողոքարկվի վճռաբեկ դատարան, իսկ քանի որ այդ հաստատության հետ հույս կապելը, այն էլ նման քաղաքական գործով, զավեշտի շարքից է, դրանից հետո դիմում կներկայացնենք Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարան:
 

Նարեկը իր կալանքի 1 տարին կրեց անտրտունջ, ես նույնիսկ կասեի՝ արիստոկրատական անվրդովվությամբ, մի տեսակ վայելելով «ազատությունը» բանտում: Հնչում է շատ տարօրինակ, բայց դա այդպես է: Թոթափելով առօրյա հոգսերը, բանտային կյանքը ընդունելով որպես իրականություն, կարծես Նարեկը եվրոպական մի ակումբում կոնյակ էր վայելում, այլ ոչ թե օրեր անցկացնում «Վարդաշեն» ՔԿՀ-ում:

Նա առաջին օրվանից ասել է, որ ավելի ազատ է, քան մենք՝ պատրանքային ազատության մեջ գտնվողներս: Որպես էրուդիտ, լայն մտահորիզոնով և տարբեր ոլորտներում խորքային գիտելիքներով օժտված մարդ, նա իրապես գիտակցում է և յուրովի վայելում, որ դատապարտվել է ադրբեջանաթուրքական, հայրենավաճառ, դավաճանական իշխանության կողմից: Նա հստակ գիտակցել է մի բան, որը հասու չէ շատ մահկանացուներիս՝ կգա ժամանակը և նրա այս 1 տարին ծառայելու է մեր ազգին որպես նրա անձնական զոհաբերության ընծա: Այս մեկ տարվա ընթացքում իմ մոտ տպավորություն է ստեղծվել, որ ես ավելի ծանր տարա նրա ապօրինի կալանքը, քան հենց ինքը՝ Նարեկ Մալյանը: Առանձին հիացմունքս նրա ընտանիքին՝ Տեր Պետրոս ավագ քահանայի գլխավորությամբ, որն ամբողջությամբ սատարել և կարևորը՝ հասկացել է Նարեկին:
 

Ամեն դեպքում, բանտի պատերից դուրս շատ էր զգացվում Նարեկի անձնական ներկայության պակասը, որը կլրացվի երկու օրից:
 

Բարի գալուստ իրական աշխարհ, ինչպես կասեր Մորֆիուսը «Մատրիցա» կինոնկարից»։