Ստեփանակերտում զոհվածների կանայք հրաժեշտ են տալիս իրենց ամուսինների շիրիմներին, ներողություն խնդրում նրանցից, որ ստիպված են դուրս գալ, բայց երեխաների կյանքը փրկել է պետք։
«Արթուր, կներես ինձ հազար անգամ, որ քեզ թողնում եմ, մեր երեխաների հետ դուրս գալիս։ Դու կուզեիր մեր տղաները լավ ապրեին։ Կներես, ուրիշ տարբերակ չկա, չեն թողել»։
Ինչ կարդացել ու լսել եք ողբերգությունների մասին, մոռացեք։ Սա հենց էն իրական ողբերգությունն ա, որ ապրում ու տեսնում ենք ազգովի...