Ակնհայտ է,որ պանթուրքիզմի ջատագովների համար ռուս խաղաղապահների երկարաժամկետ տեղակայումն Արցախի Հանրապետությունում շահեկան չէ։ Նրանք փորձելու են տորպեդահարել ռուս խաղաղապահների առաքելության երկարաձգումն առնվազն 4 տարի հետո։ Բազմիցս նշել եմ,որ չնայած համադրվող որոշ շահերի՝ Կովկասում Ռուսաստանի առանցքային ախոյանը շարունակելու է մնալ Թուրքիան։ Ի՞նչ պետք է անի Հայաստանը։ Նախ եւ առաջ անհրաժեշտ է աշխատանք ԵԱՀկ Մինսկի խմբի համանախագահ երկրների եւ մասնավորապես Ռուսաստանի հետ,որպեսզի ռուսական ռազմական երկարատեւ առաքելությունը դրվի ավելի լեգիտիմ հիմքերի վրա։ Գիտակգում,որ առաջիկայում առանց ռուսական ռազմական ներկայության գրեթե անհնար է Արցախի քաղաքացիների անվտանգության ապահովումը։ Միաժամանակ ՌԴ-ի օժանդակությամբ վերազինել մեր զինված ուժերը։ Դիվանագիտական ակտիվ աշխատանք իրականացնել բոլոր ուղղություններով՝ փորձելով զսպել պանթուրքիզմի աճող ախորժակը։ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահության շրջանակներում փորձել վերադաձնել հայանպաստ/Սերժ Սարգսյանի բանակցած/ բանակցային ժառանգությունն, առաջնային դադձնելով ոչ թե հողեր տալու,այլ՝ Արցախի կարգավիճակի հարցը։ Կարո՞ղ է արդյոք այս խնդիրները լուծել հանձնված իշխանությունը ,որը վախենում է նույնիսկ Շուշին ու Հադրութը օկուպացված անվանել։ Հաշվի առնելով Երեւանի եւ Անկարայի խաղաղասիրական,իսկ իրականում հակահայկական ռեւերանսները՝ ոչ,չի կարող։