Սրտովս չէր` 9 տեղ անձնագիրս եմ ցույց տալիս, որպեսզի իմ հող մտնեմ: Իմ հող... հասկանու՞մ եք: Ցավ էր` անասելի ցավ, բայց այս ամենը մոռացվեց և սկսվեց «մղձավանջը», երբ Շուշիիս վրա տեսա գրված «շուշա»-ն, իսկ Շուշիի կողքով անցնելիս` մի քանի` 7-8 մետր այն կողմ, ադրբեջանցի օկուպանտների հայացքը...

Մի հայացք, որի դեմ անզոր էի... ոչինչ չէի կարող անել, բայց հայացքս փախցնելն էլ ճիշտ չէր լինի: Ու՞ր փախցնեի, ումի՞ց փախցնեի...

Մոտ 30 վայրկյան հայացքի փոխանակում էր տեղի ունենում... Ինքս էլ չհասկացա, թե էդ պահին ինչ էի զգում` ցա՞վ, ատելությու՞ն, թե՞ ...

Երևի ադրբեջանցի օկուպանտը հասկանում է, որ մենք դեռ վերադառնալու ենք...

Շուշիում դեռ ծածանվելու է եռագույնը, իսկ մզկիթ դարձած Ղազանչեցոցիս վրա դեռ կկանգնեցնենք խաչը: Ո՞վ է ասել, որ մեր հողերը մեկ անգամ պետք է ազատագրենք...

նիկոլ անգերեզման մնաս ...