1. Ստեփանակերտցիները էլ չեն ասելու «Ծեր Շուշի ծյու՞ն ա եկալ», «մին ա է ծեր Շուշին ցորտ ա», ու ցրտի հետ կապված այլ արտահայտություններ...

2. Մայիսի 9-ը աշխարհի ամենաերջանիկ օրվանից վերածվելու է աշխարհի ամենադժգույն օրվան...

3. Զբոսաշրջիկները ճանապարհին չեն կանգնեցնելու, որ հարցնեն, թե որն է Ջդրդուզ տանող ճանապարհը...

4. Մեր կապույտ ավտոբուսները էլ մեզ տուն չեն տանելու: Երեկոյան ժամը 7-ին շնչակտուր չենք վազելու Ստեփանակերտի ավտոկայան, որ չուշանանք տուն տանող վերջին ավտոբուսից։

5. Ավտոբուսից իջնելուց ու Շուշիի' ուրիշների համար սառը, բայց մեզ համար ամենաջերմ օդը շնչելուց ու քամին զգալուց հետո չենք ասելու «Ադե մինա լի, մեր Շուշին օրիշ ա»...

6. Հունվարի 6-ին ու Սուրբ Զատիկի կիրակի օրը Ղազանչեցոցն ու Կանաչ եկեղեցին անհավատ պաշտոնյաների հոսքից այդքան ապշած էլ չեն լինելու...

7. Մեր այգու մանուշակը, վարդը, յասամանը, խնձորը, պոպոկը, սալորը, թութը ու մնացած հրաշալիքները ես ու հայրիկս էլ չենք քաղելու...

8. Այլևս ընկերուհուս հետ ժամերով չենք թափառելու Շուշիի փողոցներում, մի օրում քաղաքը երեք անգամ ոտնատակ չենք տալու ու հոգնած ու երջանիկ տուն չենք գնալու։

9. Ինքներս մեզ հազար երանի չենք տալու ու թաքուն ինքներս մեզ չենք նախանձելու, որ հենց մենք ենք արժանացել ՇՈՒՇԵՑԻ կոչվելու բախտին..

10. Մեր հին ու անձնական երազանքներով էլ չենք տարվելու, որովհետև հիմա բոլորիս երազանքը նույնն է' գնալ տուն, գնալ Շուշի...

11. Շուշիից այն կողմ` ուր էլ որ ապրենք, Աստծուն այդքան մոտ երբեք չենք լինելու ու դրախտում ապրելու զգացողություն այլևս չենք ունենալու, նույնիսկ եթե դրախտ գնանք»։