Ադրբեջանը ոչ միայն չի վերցնում իր զինվորների դիակները, այլեւ վիրավորներին թողնում է մարտի դաշտում՝ մեռնելու

Բլոգեր Ալեքսանդր Լապշինը Ֆեյսբուքի իր էջում գրել է. Ադրբեջանից մի մարդ ինձ սարսափելի բաներ է գրել: Նա վաղուց գիտի իմ բլոգը ճանապարհորդության մասին, կարելի է ասել, որ կարդում է ինձ երկու հազարականների սկզբից: Հասկանալի պատճառներով ես չեմ գրում, թե ով է նա եւ որտեղ է: Ես կարող եմ միայն ասել, որ նա բժիշկ է, նա փրկում է վիրավոր ադրբեջանցի զինվորների կյանքը, որոնց արդեն 11 օրն է հսկայական թվերով բերում են ռազմաճակատից:

Նա գրել է, որ վիրավոր զինվորներից շատերն ասում են, որ իշխանությունները թույլ չեն տալիս իրենց հարյուրավոր տղաներին դուրս հանել ռազմի դաշտից, որոնք սարսափելի տանջանքների մեջ երկար ժամեր եւ նույնիսկ օրեր ընկած մնում են կրակոցների տակ: Դա ադրբեջանցի զինվորների ավելի քան 2000 դիակներից բացի, որոնց ոչ ոք չի տարհանում ռազմի դաշտից, քանի որ Բաքուն հրաժարվել է համագործակցել Կարմիր խաչի հետ: Երիտասարդների պատառոտված մարմինները ցրված են Ջեբրաիլ դեպի հյուսիս` մինչեւ Թալիշի մոտակայքը հարավում: Եվս մի քանի օր, եւ նրանցից շատերին դժվար կլինի նույնիսկ ճանաչել` դիերի փտման պատճառով: Եթե վիրավորվել եք ձեր դիրքերում, օրինակ` հրետակոծությունից, ապա համարեք, որ ձեր բախտը բերել է: Դուք կփրկվեք, պատերազմն ավարտվել է ձեզ համար, նույնիսկ եթե կորցրել եք ձեռքը կամ ոտքը: Կարեւորը` ողջ եք: Բայց եթե ադրբեջանցի զինվորը հայտնվել է կրակի տակ կամ հետախուզական խմբում, կամ հատուկ նշանակության ջոկատի կազմում է եղել եւ վիրավորվել է իր դիրքերից հեռու, նրան տանջալից մահ է սպասվում: Ոչ ոք նրան չի օգնի: Իսկ յուրայինները կթողնեն. ինչու նրանք պետք է կրակի տակից հանեն վիրավոր ընկերոջը, փոխարենն իրենք կփրկվեն: Վիրավորները ցավից գոռում են` օգնություն խնդրելով: Բայց նրանց ոչ ոք չի օգնում: Յուրայինները վաղուց լքել եւ մոռացել են, իսկ հայերը գերի չեն ուզում վերցնել, առավել եւս` վտանգելով իրենց կյանքը: Այդպես հարյուրավոր ադրբեջանցի զինվորներ զոհվում են տանջանքների մեջ այնտեղ, որտեղ թշնամու գնդակը խոցել է նրանց որովայնը կամ` արկի բեկորը մեջքից: