Միշտ կատակում էիր, որ մեծահասակ էիր, Արմանի հարսանիքին չէիր հասնի, ինչու՞ էիր կատակում, ու ինձ մենակ թողնում այս հսկայական ու դաժան աշխարհում.. Մեզ թողեց առանց աջակցության, առանց ուս, առանց կետ.. Ես երբեք չեմ կարող ձերը լրացնել մեր երեխայի սրտում... Եվ ես չգիտեմ, թե ինչպես նրան պատմել այդ մասին.. Ես շատ եմ վախենում... Դու ասացիր բուժքրոջը, որ ուժեղ եմ, ես կարող եմ ցանկացած հարց տանել, բայց դու չհասկացար, որ ես ուժեղ էի, որ զգում ես, որ եթե ինձ հետ պատահի, Արմանը հայրիկ ունի, եւ նա երբեք նրան չի նեղացնի: առանց քեզ ես թույլ եմ ու անզոր չեմ կարող ասել Արմանին.. Ես նրան տանը փակել եմ, որ փողոցում ոչ ոք չասի նրան այս մասին, ես տեսնում եմ, որ նա ապրում է իր մանկության կյանքով եւ չի հասկանում, թե ինչի մասին է ողբում ամբողջ աշխարհը.. եւ ես չեմ կարող ասել նրան.. պարզապես չեմ կարող... Ինչու՞ թողեցիր ուսերիս, ինչու՞.. Բոլորն ասում են հիմա, ես պետք է ուժեղ լինեմ, պետք է լինեմ եւ մայրիկ, եւ բայց չեմ կարող, չեմ կարող քեզ փոխարինել... Ինչու՞ է Աստված վերցնում լավագույնը:

Ինչու՞... Չեմ գտնում այս հարցի պատասխանը եւ երբեք...

Հանգչիր խաղաղությամբ.. Բայց խոստացիր միշտ այնտեղ լինել... Դարձիր մեր պահապան հրեշտակը.. Իմ ամենաթանկ մարդը.. Ներիր ինձ...