Գիշերը չի ստացվում կտրվել իրականություն դարձած ողբերգությունից, իսկ արեւածագին՝ դիմադրում եմ վերադառնալ այս դժոխքը։

Մեկ չի ստացվում կտրվել դաժան կյանքից, մեկ ՝ հրաժարվում եմ կրկին առերեսվել չարիքի համատարած գոյությանը։

Երազում Եռաբլուրն եմ տեսնում… Հարցազրույցներին չեմ կարողանում զսպել հույզերս պատերազմի մասին խոսելիս…

Չգիտեմ, թե ժամանակը ու՞մ եւ ի՞նչն է բուժում։ Ինձ չի բուժում։ Իմ վրա հեգնում է՝ վիժվածք սրիկայի շարունակվող գոյությամբ, անհոգ սրճարաններով, հիմարացնող գովազդներով, ապշահարող անտարբերությամբ…

Ինչ եղել է, մեռնողին է եղել…

Գարշելի կենցաղային կանոն, որ սպառնում է դառնալ հայի՝ պատմական բեմին որպես նեխող լեգենդների տոպրակ, քարշ գալու բանաձեւ…

Արմեն Աշոտյանի գրառումը։