Դիտելով նախագահ Սերժ Սարգսյանի հարցազրույցը` անընդհատ մտածել եմ, թե որքան առաքինի և ամբողջական կարող է և պետք է լինի առաջնորդը, որպեսզի ստի և դավաճանության ներկայիս միջավայրում երեք ժամ խոսելով երկրի համար կենաց – մահու խնդիրների մասին չարտաբերի մեկ միտք, որն ինձ, որպես ամեն օր իր կողքին եղած, իր վարած բանակցություններին մասնակցած, իրենից անմիջական հրահանգներ ստացած և մեր գործընկերներին իր հանձնարարությունները փոխանցած մարդու առիթ տա գոնե նվազագույն կասկածի կամ վերապահման: Որքան պետք է առաջնորդն արժևորի իր զինակից ընկերների, գործընկերների, նույն խնդիրների հետ առնչված յուրաքանչյուր մարդու վստահությունն ու իր իսկ արժանապատվությունը, որ նույնիսկ տարիներ անց չգայթակղվի փոխելու գեթ մեկ միտք, նախադասություն կամ խոսք` ավելի ականջահաճո լինելու կամ սեփական ճշմարտությունն ավելի համոզիչ դարձնելու համար: