«Մարդկային զարգացման միջազգային կենտրոն» ՀԿ նախագահ Թևան Պողոսյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է․
«Մոտ մեկ ամիս առաջ մի հետաքրքիր իրավիճակում էի։ Ուրեմն կարծիքս ու դիրքորոշումս հրապարակավ ազատ արտահայտելու համար մի դաշտից ինձ տեղեկացրին, թե այսպես ենք քո հանդեպ վարվում, որ հեռանաս: Այդպես լավ լինի։ Հանգիստ փորձեցի բաց բացատրել, հուսով եմ` հասկացվել եմ։ Ու շնորհակալ եմ, որ գոնե ուղիղ ասեցին` հենց ինձ։
Մոտ երկու շաբաթ առաջ էլ արդեն այլ դաշտից նույն բանի համար նույնն ասեցին։ Ամիսներ առաջ էլ այս դաշտում էի «բացատրվել», ցավոք, մինչև վերջ փաստորեն չէի ընկալվել, քանի որ կրկնեցին, այս մի դեպքում միջնորդված` այն էլ միջազգային կազմակերպության միջոցով: Նժարի մյուս կողմում շատ հարազատ մարդիկ էին` հեռացա: Հուսամ` հիմա լավ կլինի։
Հիմա մտածում եմ` ստացվում է, որ մարդկանց փաստարված խոսքը ստիպում է ոչ թե մեկ անգամ էլ վերաիմաստավորել իրենց արարքները, այլ դրդում է ճանապարհներ գտնել զրկելու խոսք հնչեցնողին մի բանից, որը նույնիսկ իրենք չեն տրամադրել։
Հա, երբ ասում եմ հեռացա, այլ բան չմտածեք, ես Հայաստանից (ՀՀ ու ԱՀ) չեմ հեռանում, ՄԶՄԿ-ից չեմ հեռանում, այլ հասարակական աշխատանքներից չեմ հեռանում։ Ես Թևանն եմ, Թևան Պողոսյանը, Ժիրայր Պողոսյանի տղան, որն այլ դաստիրակություն է ստացել ու չի փախնում երբեք, առավել ևս` իր արժեքային դաշտից։ Պարզապես ընդունում եմ, որ միգուցե ոչ բոլորին եմ կարողանում ճիշտ բացատրել, որ իմ ազատությունը, իմ միտքն ու իմ խոսքը չի պայմանավորվում իմ զբաղեցրած հանրային դիրքով, այլ միայն իմ մտածելակերպով, հարգանքով բոլորի սկզբունքների ու տեսակետների հանդեպ և մարդկային ջերմությամբ առ այն, որ շրջապատում բոլորը հաջողության հասնեն։ Ես հարգում եմ կողքինիս, քանի որ ցանկանում եմ, որ նա էլ հարգի իմ սկզբունքներն ու տեսակետը։
Հարցս մնաց օդում կախված։ Ուեմն ի՞նչն է, որ պակասում է, որպեսզի հարաբերվելու վարքագիծն այսպես չընթանա: Մեկ շաբաթ մտորելով, մեր արժեքների դեմ այս վերջին երկու օրերին կատավողին հետևելով՝ ինձ թվում է գտա պատասխանը: Սերը։ Սերը, որի հիմքում ընկած են մեր հավատքը, մեր արժեքներն ու մեր ինքնությունը։
Ինձ համար այլևս զարմանալի չէ, թե ինչու է այսպիսի արշավ սկսվել հայ, հայկական, հայաստանյան հասկացությունների դրսևորումների հանդեպ։ Մենք մերը երբեք չենք սիրում` սկսած բրենդերից մինչ իշխանություն, անցած պատմությունից մինչ սեփական ձեռքերով կերտած հաղթանակներ։ Արտասահմանցիների ցանկությունները հաճախ ավելին են, քան մեր սեփական շահերը։ Այլոց հերոսներն ավելին են, քան մերը։ Միջազգային կազմակերպությունների նպատակներն ավելին են, քան դրկից հայաստանցու լավ լինելը։ Նույնիսկ սեփական ընդդիմադիրն ավելի մեծ զրկանքների է արժանանում, քան այլ երկրների ընդդիմադիրները, որոնք մեծ հաշվով թքած ունեն մեզ վրա։ Հասկանում եմ, որ կհակադարձվի` բա թալանը, բա կոռուպցիան, բա… Նույնիսկ այս հարցում, այլոց թալանին դիմանում ենք, այլոց կոռուպցիան հանդուրժում ենք… դե մենակ չասեք, որ այդպես չի. այլ պարագայում այսքան արտագաղթ չէր լինի` այն էլ այնպիսի երկրներ, որտեղ այս հարցում հաստատ մեզանից լավը չեն։ Մի տեսակ տեր չենք ցանկանում լինել մերինին։
Սեր եմ մաղթում բոլորիս։ Իրար մի՛ ասեք՝ հեռացի՛ր, իրար ասե՛ք՝ մնացե՛ք և միացե՛ք։ Համաճարակն էլ կհաղթահարենք ավելի հեշտ, եթե իրար հանդեպ սիրով լցված լինենք։ Իրար ցավ զգանք։ Սիրենք մեր հաղթանակները, սիրենք մեր հավատքը, սիրենք մեր արժեքները, սիրենք մեր մեջ հայկական ինքնությունը, սիրենք մեր Հայրենիքը։
Հպարտ լինենք, որ հայ եք, ՀՀ կամ ԱՀ քաղաքացիներ, Հայաստանի հայկական տերը։
