Իրանագետ Վարդան Ոսկանյանը գրում է․ «Արցախի մասին առաջին անգամ իմացել եմ 16 տարեկանում, հետո՝ անցել Հայաստանի սրբազան հողի այս անքակտելի տարածքը գրեթե ծայրից ծայր։

Մեր նախնյաց քաղաքակրթական ջանքի գոհար մեր այս սրբավայրի բակում  ձախից երևացող նստարանին էլ միայնակ նստել ու ծխել՝ մտքումս Աստծուն փառք տալով այդ երջանիկ հնարավորության համար։ 

Մեր նախնիների հրաշակերտ գլուխգործոց Գանձասարն այժմ, ցավալիորեն, բարբարոսների պիղծ ոտքի կոխան է. գերված է մեր սուրբն ու սրբազան մեր հողը, և սա մոռանալը սրբության ուրացում է, մեր նախնիների ու մեր Աստծո ուրացում»։