Երբ Առուշանյան Դավիթի դրոշն էինք տեղադրում, մայրը խնդրեց վրան Դավոյի վերջին խոսքերը գրենք։ Երբ նահանջի հրաման էին տվել, ասել էր՝ «ժամանակ չկա, ետևում Արցախն ա»։ Ու գնացել էր...
Էս տղերքը զոհվեցին նաև նրա համար, որ Արցախի դրոշը հավերժ ծածանվի, չփոխարինվի ադրբեջանականով, զոհվեցին, որ Արցախ անունը դարերով ապրի։
Ու էսօր, Երևանի փողոցներում ինչ-որ անլվա ոջլոտներ մեզ ուզում են սովորեցնել, թե ոնց ա պետք սիրել Արցախը, որը պետք ա լինի Արցախի դրոշը։
Հազար անուն էլ փոխեք, մեկ ա, նույն անհայրենիք թափթփուկներն եք մնալու. նախախորհրդարան կլնեք, ծռեր կլնեք, աժբ կլնեք, թե ուրիշ զռթ ու զիբիլ։ Արխային եղեք, սաղիդ լավ գիտենք, ճանաչում ենք, հայ ազգի թշնամիների դեմքերն ու անուններն էլ շատ լավ հիշում ենք։
