Հորս մահից հետո, արդեն 29 տարի, մայրս ոչ մի առիթի ժամանակ չի պարել, ոչ իմ, ոչ քրոջս հարսանիքներին, անգամ 10 տարի սպասած ու երազած առաջնեկ զույգ թոռների` աղջիկներիս ծնվելու առիթով։ Իր կորուստն ու վիշտը ինքն արդեն 29 տարի նաեւ այս կերպ է տանում։ Չեմ հավատում, որ որդի կորցրած մայրը 1,5 տարի հետո մետրանոց կաբլուկներով ու կարմիր շորով խաչիկ- վաչիկ զռռոցի տակ կտռճկեր։ Մեկա, չեմ հավատում։ Խոր կասկած ունեմ, թե դրանք մեր զոհված տղերքի հետ որեւէ կապ ունեն։ Փողին մունաթ...

Նյութի աղբյուր՝ https://www.facebook.com/gayane.paytyan.eduard.mihranyan/posts/5052531761493215