Արմեն Աբրահամյանը ծնունդով Արցախի Հանրապետության Մարտունի քաղաքից է:

Նա մանկուց զբաղվում էր սպորտով, բայց 10 տարեկանում հասկացավ, որ «ֆուտբոլ» մարզաձևն իր համար առաջնային է :

13 տարեկանից Արցախի ֆուտբոլային թմում էր հանդես գալիս:

1999 թվականին մասնակցել է ֆուտբոլի մանկապատանեկան առաջնությանը:

Ժամանակի ընթացքում նա ավելի է կատարելագործվել և Արցախի Հանրապետության համաքականի կազմում է ներկայացել:

Վերջին խաղը եղել է Արցախում «ԿոնԻՖԱ» 2019 թվականի Ֆուտբոլի Եվրոպայի առաջնությանը, որից հետո վնասվածք է ստանում և ֆուտբոլից հեռանալով զբաղվում Ֆիտնեսով:

Նա Երևանում ուսում է ստանում լավագույն մարզիչների մոտ: Երբ արդեն ունենում է ֆիտնես մարզչի գիտելիքները, վերադառնում է Արցախի Մարտունի քաղաք և այնտեղ սկսում իր աշխատանքը:

Երբ ծննադավայրում հասնում է լավագույն արդյունքների, նրան հրավիրում են Ստեփանակերտ, որպեսզի այստեղ ևս կարողանա մարդկաց օգտակար լինել: Մինչ  մայրաքաղաքում աշխատանքի անցնելը, նա մի քանի դասընթացների ևս մասնակցում է ու անցնում աշխատանքի:

Արմենենք իրենց ամբողջ ընտանիքով մասնակցել են 44-օրյա պատերազմին:

Արմենի մայրը բժշկուհի է, և ինչպես իր ընտանիքի տղամարդիկ՝ նույնիսկ առաջին կարգի հաշմանդամ ամուսինը, նա նույնպես իր մասնակցությունն է ունեցել պատերազմին՝ որպես բժշկուհի:

Պատերազմից հետո Արմենը մշտական բնակություն հաստատեց Ստեփանակերտում, չնայած, որ Երևանից հրավերներ ուներ:

Մտածեց, որ իր համահայրենակիցները պատերազմից հետո ավելի շատ ունեն իր կարիքը:

«Ճանապարհի փակվելը ինձ համար անակնկալ չէր, բայց հույս ունեի, որ կարճ կտևի, սակայն գիտակցում էի, որ միևնույն ժամանակ, հնարավոր է նաև այսօրվա սցենարը:

Անկեղծ ասած, ես մտադիր էի բացօթյա պարապմունքները ավելի ուշ սկսել, բայց ընկերներս հորդորեցին, որ պետք է սկսել, քանի որ եզակի հնարավորություններից է, որ արցախցիները կարող են գալ և մի փոքր լիցքաթափվել և՛ ֆիզիկապես, և՛ հոգեպես:

Կարևորագույն խնդիր է նաև հովհարային անջատումները:

Մեր պարապունքները հիմնականում անց են կացվում երաժշտության ներքո,  ի դեպ՝ հմնականում հայկական երաժշտություն է հնչում, որը ևս նպաստում է մեր համաքաղաքացիների տրամադրության բարձրացմանը:

Մեզ համար ամենից լուրջ խնդիրը շրջափակման հետևանքով առաջացած սննդի պակասությունն է, մարդիկ մարզվելու ընթացքում պետք է օգտագործեն վիտամիններով հարուստ սնունդ:

Մեր աշխատանքի 50%-ի դրական արդյունքը ճիշտ սննդակարգն է, ինչին այս պայմաններում անհնարին է հետևել:

Մարդկանց համար հատուկ սննդակարգ երկար ժամանակ է գրեթե չեմ մշակում:

Բայց ցանկացողների համար փորձում ենք այն ուտելիքներով, որոնք դեռ հնարավոր է  մի կերպ ձեռք բերել, որ ստանան համապատասխան կալորիաները:

Այս ընթացքում եղել են հաճախորդներ, որոց համար փորձել եմ վարձի հետ կապված գնային այլ քաղաքայանություն կիրառել, որ կարողանան հաճախել:

Վերջին ժամանակաշրջանում մեր մարզվողների թիվը պակասել է:

 Հանրային տրանսպորտի բացակայության հետևանքով մեր մարզվողները չեն կարողանում անգամ քաղաքի մոտակա համայնքներից ներկայանալ:

Դա ոչ միայն մասնակիցների ֆիզիկական աջողջությանն է վնասում, այլև հոգեբանորեն է ճնշում»,-ասում է զրուցակիցս:

Քանի որ այս ժամանակաշրջանում անհնարին է Մարտունի գնալ գալը, չնայած մեկ անգամ հեծանիվով գնացել է, բայց դա հետագայի համար անիրական է:

Արմենը ցանկանում է, այս իրավիճակի մի փոքր կարգավորվելու պարագայում, Մարտունի քաղաքում ևս բացել ֆիտնես խմբակներ և գոնե շաբաթական մեկ անգամ իր ներկայությամբ մասնակից լինել մարզումներին:

Որպես մարզիչ ձեռք բերած գիտելիքներով Արմենը  կիսվում է, որպեսզի Ստեփանակերտից դուրս գտնվող համայնքներում մարդիկ ևս կարողանան առողջ ապրելակերպ վարել:

Արմենը իրեն հայրենիքից դուրս տեսնում է միայն նոր գիտելիքներ ձեռք բերելու և իր հանգիրստը անցկացնելու դեպքում, որպեսզի կարողանա ավելի օգտակար լինել իր հայրենակիցներին: