Դատախազությունն արդեն որոշել է թե՛ պաշտոնական փաստաթղթերի միջոցով, թե՛ հրապարակային հաղորդագրություններով հիմնավորել ու ապացուցել, որ քաղաքական հետապնդումները մեր դատաիրավական համակարգի անկյունաքարն են, իսկ մեղադրյալների նկատմամբ կալանավորումը կիրառվում է ոչ թե որպես խափանման միջոց, այլ որպես պատվերով պատիժ։ Այս մասին Facebook-ի իր էջում գրել է փաստաբան Երվանդ Վարոսյանը:
Նա, մասնավորապես, նշել է. «Դատավոր Բորիս Բախշիյանի գործի վերաբերյալ հրապարակում կատարելով, դատախազությունը, չգիտես ինչու, որոշել է ներկայացնել նաև դատավորին առաջադրված մեղադրանքի հետ չառնչվող մի հանգամանք, թե տեսեք-տեսեք դատավորը դատական նիստի ժամանակ փոխել է ապացույցների հետազոտման կարգն ու հարցաքննել է գործով մեկ այլ ամբաստանյալի, դրանով «բարենպաստ» իրավիճակ ստեղծելով մյուս ամբաստանյալների համար։ Բանն այն է, որ մյուս ամբաստանյալների խափանման միջոցների հիմքում դրված է եղել հենց հարցաքննված ամբաստանյալի վրա ապօրինի ազդեցություն ունենալու վտանգը։ Իսկ այդ անձի հարցաքննությունից հետո, բնականաբար, այդ վտանգն այլևս վերանում է։ Ու ըստ դատախազության, դատավորը չպետք է գործեր այդ ենթադրյալ վտանգը չեզոքացնելու միտումով, այլ ընդհակառակը` պետք է համառորեն չհարցաքններ այդ անձին` մի կողմից պահպանելով նրա նկատմամբ ազդեցության ենթադրյալ վտանգը, մյուս կողմից հնարավորություն ունենալով անսահմանափակ ժամանակով պահպանել մյուս ամբաստանյալների նկատմամբ ընտրված խափանման միջոցների հիմքերը։
Մինչդեռ այդպես պիտի գործեն դատավորի պատմուճան հագած դատախազները կամ թմբուկահարները, բայց ոչ երբեք դատավորը։ Դատավորը ոչ միայն իրավունք ունի, այլ անաչառ լինելու դեպքում պարտավոր է ապացույցները հետազոտել այնպես, որ հնարավորինս արագ չեզոքացվեն վտանգները, թե որևէ մեկը հնարավոր է ազդեցություն ունենա դատավարության այս կամ այն մասնակցի նկատմամբ։ Իսկ այն դատավորը, ով համառորեն դա չի իրականացնում վեր է ածվում պարզապես բանտապահի, ում միակ նպատակն է անընդհատ օդից կախված պահել ապօրինի ազդեցության մասին ենթադրյալ վտանգը, դրանով էլ արդարացնել կիրառվող շարունակական կալանքը, այդ կալանքը խափանման միջոցից վեր ածելով պատժի։
