Իրականում, սակայն, հայկական ժողովրդավարությունը ժողովրդավարություն է ձևով, բայց ոչ երբեք՝ բովանդակությամբ, քանի որ Հայաստանում չեն գործում դեմոկրատիայի հիմնարար ինստիտուտները՝ հակակշիռների ու փոխզսպումների համակարգը, և բոլոր որոշումները կայացվում են կամ մեկ անձի, կամ, լավագույն դեպքում, մի քանի անձանց կողմից։
Ժողովրդավարությունը, սակայն, ոչ միայն ֆորմալ օրենքների ու ընթացակարգերի պահպանումն է, այլ նաև քաղաքական ավանդույթները, չգրված օրենքները, որոնք հաճախ ավելի ազդեցիկ են, քան ձևական կանոնները։
Հայաստանում երկրի ղեկավարը ոչ միայն հրաժարական չի ներկայացնում աղետալի պարտությունից ու հազարավոր զոհերից, տարածքային կորուստներից հետո, այլ պատերազմում արձանագրած նահանջին հակադարձ համեմատական համառությամբ մնում է քաղաքականության մեջ ու իշխանությունը դարձնում է կենաց-մահու պայքար։ Բայց դա չի խանգարում նրան մասնակցել ժողովրդավարության ինչ-որ գագաթաժողովների և համեմատվել կայացած ժողովրդավարությունների հետ։