Հայաստանը, ինչպես և Վրաստանը, դարձել է Անդրկովկասի այնպիսի մի երկիր, որտեղ մշտապես ինչ-որ բան է տեղի ունենում: Դա պայմանավորված է այն հանգամանքով, որ Ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմում պարտվելով, սակայն հաղթելով արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններում՝ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը փորձում է իշխանության կայուն մեխանիզմներ ստեղծել: Այս մասին գրում է «Ռեգնում» գործակալության խմբագիր, կովկասագետ Ստանիսլավ Տարասովը: Ինչպես մասնագետը նշում է, եթե 2018 թվականին նրան հաջողվեց մոբիլիզացնել «ժողովրդին» և հասնել նախկին վարչակազմի հրաժարականին, ապա ներկայում վարչապետի դեմ մոբիլիզացվել է էլիտայի մեծ մասը, որը չի կարող զանգվածային ցույցեր կազմակերպել, սակայն կարող է ագրեսիվ քաղաքական-հոգեբանական միջավայր ստեղծել, երբ օրինական մեթոդների կիրառումը իշխանափոխության համար կա՛մ դժվարացած է, կա՛մ բացառված, քանի որ Փաշինյանի կուսակցությունը տիրապետում է խորհրդարանական մեծամասնությանը, իսկ պայքարի այլ միջոցները միայն արտաքին նախադրյալներ են ստեղծում քաղաքական ճժգնաժամի համար: Արդյունքում պետական ինստիտուտները Հայաստանում չափազանց թուլացած են, և Փաշինյանը դժվարությամբ է թեկնածուների գտնում նախարարների պաշտոնների համար: Նրա հիմնական կադրային տարբերակները իր իսկ խորհրդականներն են, ինչպես նաև մարդիկ, որոնք Հայաստանից բավականին երկար բացակայել են: «Օդում տիրում է «դավաճանության համախտանիշը», որը նախկինում վերագրում էին միայն «հին իշխանություններին», իսկ այժմ այն պարուրում է նաև Փաշինյանին: Դրան գումարած նախատինքները պետական կառավարման հարցում անտեղյակ լինելու մեջ»,- գրում է Տարասովը՝ մատնանշելով պաշտպանության նախարարի վերջին փոփոխությունը, որն արդեն երրորդն է մեկ տարվա ընթացքում: Եվ ամեն անգամ կադրային փոփոխությունները տեղի են ունենում հայ-ադրբեջանական սահմանին հերթական լարվածության ֆոնին: Տարասովը հիշեցնում է, որ ժամանակին Արշակ Կարապետյանը տուժել է նաև «հին էլիտայից». այն ժամանակ երկրի նախագահ Սերժ Սարգսյանը 2016 թվականի ապրիլին՝ քառօրյա պատերազմից անմիջապես հետո, ազատել է նրան ԳՇ հետախուզության վարչության պետի պաշտոնից: Ավելի վաղ Կարապետյանը զբաղեցրել է Մոսկվայում Հայաստանի ռազմական կցորդի պաշտոնը: Ինչպես նկատում է քաղաքագետը, Կարապետյանին պաշտոնից հեռացման համար, որին սկսել են վերագրել ռազմական գերատեսչության համակարգային խնդիրները, պատճառներից մեկն այն է, որ պաշտոնում նշանակելով Սուրեն Պապիկյանին, որը բարձր կարգավիճակ ունի իշխող էլիտայի շարքերում, Փաշինյանը ցանկացել է լիակատար վերահսկողություն սահմանել գերատեսչության նկատմամբ, այնտեղ բարեփոխումներ և կադրային ջարդ իրականացնել: «Կադրային փոփոխության արդյունքն այն է, որ զինվորականները դուրս են գալիս ներքաղաքական իրադրությունից և դադարում են ճնշում գործադրել Փաշինյանի վրա, որը մեծ ազատություն է ստանում ադրբեջանական ուղղությամբ քաղաքական-դիվանագիտական մանևրների համար: Քաղաքական տեսանկյունից Փաշինյանին և Իլհամ Ալիևին, որոնք ստորագրել են 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի եռակողմ համաձայանգիրը, ձեռնտու չէ պատերազմի վերսկսումը: Բոլոր նախանշաններով՝ նրանք շարժվում են խաղաղության համաձայնագրի ստորագրման ուղղությամբ»,- նշում է քաղաքագետը: Ահա թե ինչու է Փաշինյանն արագ կապ հաստատել ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հետ և քննարկել հայ-ադրբեջանական սահմանին ստեղծված իրավիճակը, նշում է Տարասովը՝ հավելելով, որ ՌԴ պաշտպանության նախարարն, իր հերթին, հեռախոսազրույցներ է ունեցել հայ և ադրբեջանցի գործընկերների հետ: