«Տարածաշրջանում խաղաղություն և կայունություն հաստատելը չի կարող ԼՂՀ հակամարտության կողմերից միայն երկուսի կամ մեկի պարտականությունը լինել, այդ պարտականությունը և պատասխանատվությունը հավասարապես կիսում են հակամարտության բոլոր երեք կողմերը։ Դա ընդհանուր պատասխանատվություն է, համատեղ աշխատանք, և հենց այս գաղափարն է, որ քննարկումների սեղանին եմ դրել Ալիևի հետ մարտի 19–ին Վիեննայում տեղի ունեցած հանդիպման ընթացքում։ Իսկ խաղաղության մեր բանաձևը ես բարձրաձայնել եմ դեռևս մարտի 12–ին Ստեփանակերտում տեղի ունեցած ՀՀ և ԱՀ անվտանգության խորհուրդների համատեղ նիստում։ Թույլ տվեք արձանագրել, որ Վիեննայի քննարկումներում այս բանաձևը եղել է քննարկման հիմնական առանցքը։ Այս կապակցությամբ կան որոշ թյուրիմացութուններ, որոնք հարկ եմ համարում ճշգրտել։

Ասվում է, որ Հայաստանի կառավարութունը պահանջում է ղարաբաղյան բանակցությունների ֆորմատի փոփոխություն և որպես հաղթանակ է արձանագրվում մեր հարևանների կողմից, որ տեղի չի ունեցել ֆորմատի փոփոխություն և չի ունենա։ Ուզում եմ հստակ արձանագրել, որ Հայաստանը Ղարաբաղի հարցի բանակցային ֆորմատի փոփոխության հարց երբևէ չի դրել։ Հայաստանի կառավարությունը դրել է ֆորմատի վերականգնման հարց։ Այն, որ Ղարաղաբի բանակցությունները պետք է տեղի ունենան ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահության ֆորմատում, երբեք ոչ մի վայրկյան կասկածի տակ չենք դրել։ Իսկ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ֆորմատը իր ձևավորման առաջին իսկ րոպեներից ենթադրել և ներառել է ԼՂ ընտրված ներկայացուցիչների մասնակցությունը բանակցային գործընթացին։ Բանակցային ողջ գործընթացի ընթացքում ԼՂ–ն ներկա է եղել, դա արտահայտվել է ոչ միայն մինչև 1998 թվականը, այլև 98–ից հետո։ Եկեք ուղիղ նայենք փաստերին և ասենք՝ 98–ից հետո Հայաստանի Հանրապետությունը բանակցային սեղանի շուրջ ներկայացնող Ռոբերտ Քոչարյանը և Սերժ Սարգսյանը, ըստ էության, ներկայացրել են նաև Ղարաբաղը և նրանք եղել են Ղարաբաղի ուղիղ ընտրված ներկայացուցիչ։ Եվ այս իմաստով ունեցել են լիարժեք մանդատ։ Հետևաբար այսօր բանակցային գործընթացը պետք է շարունակվի նույն տրամաբանությամբ։