Հովհաննիսյան Գառնիկը Գյումրիից էր։ Մարտունի 2-ում էր ծառայում։ Պատերազմի տարբեր օրերին եղավ առաջնագծի տարբեր հատվածներում. Ջրականում, Հադրութում, Ֆիզուլիում։

Հոկտեմբերի 8-ին՝ իր 19-ամյակի օրը, պատերազմի դաշտում պատահմամբ հանդիպում է հորը, ով կամավորագրվել էր ու մեկնել առաջնագիծ։ Հայրը որդուն իջեցրել էր մեքենայից, գրկախառնվել, ու վայրկյրաններ անց մեքենան պայթեցվել էր։

Հետո զանգել էր մորը, պատմել դեպքի մասին։ Ասել էր՝ «Մամ ջան, ծննդյանս օրով Աստված կյանքս նվեր թողեց...»։

Ավաղ, օրեր անց՝ նոյեմբերի 1-ին, դիրքեր հաց տեղափոխելիս հոր աչքի առաջ անօդաչուի հարվածից մահացու վիրավորում է Գառնիկը։ Հայրն իր ձեռքերով որդուն տեղափոխում է հիվանդանոց, հույս ունենալով, որ կփրկի կյանքը, բայց ցավոք բժիշկները հույս չեն տալիս. բեկորը հենց գլխին էր կպել...

Պատերազմի օրերին իր 19-ամյակը դիմավորած տղան հավերժ մնաց պատերազմի դաշտում։ Զոհվեց՝ պաշտպանելով Մարտունին, ընկավ, որ Մարտունին չընկնի։

Լույսերի մեջ մնաս լույս տղա։