Էդմոն Մարուքյանի համար շատ ուրախ եմ։
Տարիներ շարունակ ասում էի ու ապացուցում, որ նա եւ իր կուսակցությունն ընդդիմություն չեն, այլ Նիկոլի գրպանային կցորդը։
Մեծ մասը հասկանում էր ( վերջին համապետական եւ Վանաձորի ընտրություններին ԼՀԿ ստացած ձայները վկա), ոմանք նեղվում էին, Էդմոնն էլ ինձանից նեղանում էր։
Իզուր։ Ես ճիշտ էի, ոմանք՝ միամիտ էին, իսկ Էդմոնը՝ լատենտ նիկոլական։
Մարդկայնորեն ափսոս։ Նիկոլից խելացի, Նիկոլից գրագետ, Նիկոլից ներկայանալի։
Հա, հասկանում եմ, որ Նիկոլի պարագայում դա դժվար չէ, բայց այնուհանդերձ փաստը մնում է փաստ։
Ազգային ու պետական շահերի մասին ինձ լոլոներ չկարդալ։ Այդ շահերը նախ պահանջում են Նիկոլի հեռացում, ոչ թե սպասարկում։ Եվ երկրորդը… մեր մասնավոր զրույցների privacy-ն այս պահին կհարգեմ…Դեռ։
Ուստի Մարուքյանի հոգին ազատվեց «կառուցողական ընդդիմադիրի» դժոխային տառապանքներից։ Բայց փոխարենը վրեն վերջնականապես մնաց հանձնված Արցախն ու 5 000 տղա։
Հանգչես խաղաղությամբ որպես քաղաքական գործիչ։
Արմեն Աշոտյանի գրառումը։
