Երեկվանից բոլոր կայքերը գուժում են լուսավոր մի երիտասարդի մահը։ Մշակութաբան Դավիթ Պետրոսյան՝ նրան ճանաչողները չեն կարողանում պատկերացնել, չեն հաշտվում այն մտքի հետ, որ Դավիթն այլևս չկա։ Պատկերասրահի սիրված աշխատակից, ուսանողների սիրելի դասախոս, տաղանդավոր, գեղեցիկ․․․
Նրանք, ովքեր ճանաչել են Դավիթին, նրա ազգային տեսակը, ովքեր ընդհանրապես և հատկապե՛ս պատերազմին հաջորդած այս մեկ տարում նրա մտքերին և ապրումներին ծանոթ են եղել, այն համոզման են, որ անելանելի վիճակն է նրան հասցրել ինքնասպանության, որ այդ քայլին է դիմել՝ չցանկանալով տեսնել Հայրենիքի վերջնական կործանումը։
Մշակութաբան Դավիթ Պետրոսյանի՝ կյանքին հրաժեշտ տալու այս դաժան եղանակը իսկական գույժ է, որ լրջորեն խորհելու առիթ է տալիս, թե՝ շարունակական պարտության հետևանքների հետ գործ ունենք։
