1. Նրանք միմյանց առաջին տեղում էին դնում
Երբ մեր ծնողները երիտասարդ էին, ամուսնու և կնոջ հարաբերություններն ընտանիքում ամենակարևորն էին: Բայց վերջին 30 և ավելի տարիների ընթացքում ծնողները սկսեցին իրենց երեխաներին վերաբերվել՝ որպես Տիեզերքի կենտրոնների:
Հնարավոր է, դուք ձեր երեխա ժամանակ հեռուստացույց նայել էլ եք, բայց ավելի հաճախ փողոցում եք եղել: Այսօրվա 8-18 երեխաներն օրական միջինը 7.5 ժամ անց են կացնում էկրանների առջև: Եվ դա չի վերաբերում ուսմանը կամ կրթությանը: Իսկ չէ՞ որ թարմ օդն ու ակտիվ խաղերը պետք են իրենց տարիքում: Եվ դրա համար չեն պահանջվում սպորտային հրապարակ կամ լողավազան: Հիշեք ձեզ: Այն, ինչ մեզ պետք էր, երևակայությունն էր:
3. Նրանք վստահում էին իրենց երեխաներին
Ծնողները կարող են զոհել ընտանեկան ընթրիքը՝ հանուն երեխայի արտադասարանական պարապմունքների: Բայց իրականում այդպիսի ավանդույթները լավ կլիներ վերադարձնեին: Ծնողների հետ ընթրող երեխաներն ավելի հազվադեպ են տառապում տագնապից ու ընկճախտից: Նրանք քիչ իրավախախտումներ են ունենում, բայց լավ առաջադիմություն, ու հոգեբանական վիճակի հետ կապված խնդիրներ չեն ունենում:
7. Նրանք երեխաներին ստիպում էին հավաքել տունը
Հիշո՞ւմ եք, թե ինչպես էին մեր ծնողներն ասում, որ չենք կարող զբոսանքի գնալ, քանի դեռ տունը չենք հավաքել: Դուք կարող եք զարմացած լինել, թե ինչերի են ընդունակ ձեր երեխաները: Նրանց կարելի է վստահել տան հետ կապված շատ ավելի լուրջ խնդիրներ: Դա նրանց ինքնուրույնություն ու պատասխանատվություն կսովորեցնի:
8. Նրանք կարգուկանոն էին սովորեցնում ուրիշ երեխաների
Ի՞նչ կանեիք, եթե ձեր երեխայի ընկերը հիստերիա սարքեր կամ նույնիսկ հարվածեր ձեր երեխային: Հանգիստ կխնդրեիք, որ վե՞րջ տան: Բայց նախկինում ծնողներն իրենց այլ կերպ էին պահում: Նրանք սկսում էին կարգի հրավիրել ուրիշի երեխաներին այնպես, ինչպես դա կանեին իրենց երեխաների դեպքում:
9. Նրանք ծննդյան օրերը տանն էին նշում
Երելույթները նախկինում իրենց մեջ ներառում էին, բացի ուտելիքներից, նաև զանազան խաղեր: Մեր ծնողները պրոֆեսիոնալ լուսանկարչի ու սրճարան չէին վարձում, ու դա այնքան էլ կարևոր չէր: Երեխաները, միևնույն է, ուրախանում էին ու հաճույք ստանում պարզ բաներից:
10. Ամեն բան շատ ավելի պարզ էր ու հասարակ
Նախկինում շատ բան շատ ավելի պարզ էր, քան հիմա: Ծնողները մեզ «Դիսնեյլենդ» չէին տանում, իսկ երեխաներն էլ չէին շտապում ֆուտբոլից վազել դաշնամուրի դասի: Մենք օգտագործում էինք մեր երևակայությունն ու երջանիկ էինք:
