Ստեփանյան Արամն Արտաշատից էր։ Բժշկական համալսարանի ռազմաբժշկական ֆակուլտետում էր սովորում։ Պետական վերջին քննությունից նրան կտրել էին ու մի քանի ամիս հետո՝ 2019-ի հուլիսին զորակոչվել էր բանակ։
9-րդ պաշտպանական շրջանում (Ջրականում) Արամը որպես վաշտի սանհրահանգիչ, ապա՝ որպես բուժակ էր ծառայում, իսկ սեպտեմբերից ծառայությունը շարունակում էր հետախուզական դասակում։
Պատերազմն Արամենք դիմավորեցին։ 2020-ի հոկտեմբերի 2-ին, երբ հերթական հրետակոծություն է սկսվում, զոհեր եւ վիրավորներ կային, նահանջի հրաման էր տրված․ հրաձգային գումարտակը դանդաղ սկսում է նահանջել, իսկ Արամը շարունակել է վիրավորներին օգնություն ցույց տալ։
2020-ի հոկտեմբերի 2-ի լույս 3-ի գիշերը՝ Ջրականի «Նյուզգար» դիրքից «Նարինջներ» դիրքի ճանապարհին՝ ԱԹՍ-ի հարվածից զոհվում է Արամը։ Նույն օրը իր 11 հոգանոց դասակից զոհվում են ևս 5 զինվոր...
2021-ի օգոստոսի 29-ին Սևանի դիահերձարանից զանգահարում են Ստեփանյանների ընտանիքին ու տեղեկացնում, որ ԴՆԹ-ն համընկել է։ Արամի մարմինը 10 ամիս եղել է Սևանի դիահերձարանում, այդ ողջ ընթացքում ընտանիքը Արամին փնտրել է ամենուր՝ անհետ կորածներից մինչև գերիների մեջ...
2021-ի սեպտեմբերի 2-ին Բուժակ Արամին մայր հողին հանձնեցին Եռաբլուր զինվորական պանթեոնում։ Նա 25 տարեկան էր։
Լույսերի մեջ մնաս, Արամ ջան։
