Բազմիցս եմ պատմել,որ առաջին անգամ բեմ եմ դուրս եկել ու խաղացել Դրամատիկական թատրոնում դեռ 3 տարեկանից...հետո արդեն շատ են եղել և դերերը և բեմերը...բայց այդ առաջինը իմ հիշողությունների գոհարն է...Ինչ աստղաբույր եր...Իշխան Ղարիբյան,Վլադիմիր Մսրյան,Անելկա Պետրոսյան,Անահիտ Թոփչյան...Իսպանական դրամա էր... հիշողությունիցս միշտ որևէ պատառիկ ինձ միշտ տանում է այնտեղ,ջերմացնում, կրկին ու կրկին հուզում...իմ տեսարանի համար հայրս մի երաժշտական գործ էր գտել ու այդ soudtracky կարծես լիներ գլխավոր կերպարներից մեկը... իր տրամադրությամբ,իր ուղերձով...միայն հորս մահից հետո,երբ անպատասխան մնացին դեռ շատ հարցեր,հասկացա որ մոռացել էի ճշտել,թե ինչ գործ էր հնչում այդ ներկայացման մեջ,ու ինքս ինձ չէի ներում,թե ախր ոնց ուշացրեցի,ոնց չիմացա..այսօր լրիվ պատահական,երևի արդեն վախտն էր,չէ որ շատ մեզ հուզող հարցերի պատասխաններ մեզ տրվում են իրենց ճիշտ հասունացած ժամանակին,լսեցի երաժշտությունը, անմիջապես ֆիկսեցի,որ մնա ինձ հետ այլևս մինջև վերջ...Խնդրանք բոլորիդ՝ունեցեք ձեր երաժշտությունը,որն ձեր մասին է,որն երևիթէ ստեղծվել է ձեզ համար ու.... մի ուշացրեք կարևոր զրույցը,շատ ցավոտ է լինում այդ ուշացումը..Սեր ու խաղաղություն բոլորիս... ՀՀ Մշակույթի վաստակավոր գործիչ Զառա Արամյանի ֆեյսբուքյան գրառումը: https://youtu.be/X9DOtuPLqNI